இடைவெளி

விடியலின் கண் என்மனச்சலிப்பினைக் கண்டு

இதழ் விரிய சிரித்திருந்தேன், ஏனென்றறியேன் 

இக்கருமை சூழ் வானமும் உன் வதனமும் என் 

கண் விட்டகலமனமதுவும் விரும்பவில்லை! 

விடியா இரவுக்குள் என்நாளும் வாழுமோர் 

வாழ்க்கை உண்டெனில் இன்றல்ல என்றோ 

நான் அதன் வழிசென்றிருப்பேன்! 

கருமை என் வாழ்வினூடு இரண்டறக்

கலந்ததாலோ என் மனமதும் மது கொண்ட 

மயக்குங்கொண்டு திசைப்பக்கமாய் என் 
விழித்திருப்பல்செய்கிறதே!!  

இருளுக்குண்டான குளிர்மை தான் 

என்னிடத்தான மனத்தோற்றத்திற்கு வழி 

வகுத்ததோ என்றும் எண்ணிருக்கிறேன்! 

வானக்கடலில் உனைக்காணும் போதெல்லாம் 

இவ்வானம் என்றேனும் நிலமருகில் வரும்வழி

கொள்ளாதோ என்றெண்ணம் பெற்றுளேன்! 

இருளழியும் வேளையில் இனம்புரியா மனத்து 

வலியுடனேயே நாள் தொடங்குகிறேன் 

என் செய்வேன் வான் கொள் இருள் என் 

வாழ்வதையும் கொண்டிடும் என் மனத்து வழி

நான் சென்றால்!! 

மதிகொண்டமையல்